Odpowiednie Tempo

Andrew (Miles Teller) jest perkusistą, któremu marzy się uchwycenie najlepszego dźwięku i sława, związana z przywilejami muzyka. Fletcher (J.K Simmons) to natomiast dyrygent i nauczyciel w prestiżowej szkole muzycznej. Kiedy ich ścieżki się spotkają, widz otrzyma niezwykłe starcie charakterów. Wszystko to za sprawą specyficznej filozofii życiowej, jakiej mężczyzna uczy swoich podopiecznych.

Wedle jego słów, zbitka wyrazowa „Dobra Robota”, sprawia, że osoba okraszona takim komplementem popada w samozadowolenie. A stamtąd niedaleka droga do samozachwytu, który jest przecież wrogiem kreatywności. Człowiek przestaje się wtedy rozwijać, gdyż wydaje mu się, że osiągnął już wszystko. Niczego nie musi już udowadniać. Z powodu szkodliwości chwalenia podopiecznych, nauczyciel nie odpuszcza więc swoim studentom. Prowadzi trudną szkołę życia, psychicznie i fizycznie znęcając się nad nimi. Próbując im przez to wyrobić warstwę ochronną i zachęcić do jeszcze wytrwalszej pracy.

„Whiplash” jest kolejnym obrazem opowiadającym o dążeniu do perfekcji. Jest też studium złamanego charakteru, który pragnie przeciwstawić się sytuacji i dosięgnąć upragnionego celu. Wiele sekwencji równocześnie budzi zachwyt nad siłą charakteru bohatera, jak i każe zastanawiać się nad jego poczytalnością. Jego zmagania ukazane są w tak przewrotny sposób, że jedynie do widza należy ocena jego zachowania. Oddany sprawie muzyk czy wpędzający się w depresję młody chłopak? Niejednoznaczny sposób prezentowania postaci, podbity dodatkowo przez wyśmienite aktorstwo odtwórców głównych ról, jest największym atutem dzieła.

Muzyka użyta w filmie również robi piorunujące wrażenie, a utwór tytułowy niezmiernie szybko wpada w ucho, samoistnie porywając nogi do tańca.

„Whiplash” to w gruncie rzeczy prosta historia, opowiedziana jednak w niezwykle dynamiczny, przykuwający uwagę sposób. Film zdecydowanie warty uwagi, który już narobił sporo zamieszania w wyścigu po prestiżowe nagrody.

Ocena: 8/10