Jack (Simon Pegg) jest pisarzem, który popełnił serię książek dla dzieci o Jeżu Haroldzie. Tematyka bajek przestała go jednak ostatnio interesować i skupił się na nowym projekcie. Książce, opowiadającej o seryjnych mordercach, nawiedzających dzielnicę Hackney w Londynie. To właśnie w trakcie prac nad projektem, zatytułowanym „The Decades of Death” (Dekady Śmierci), pisarzowi nasiliła się fobia lękowa, która nie pozwala mu spokojnie egzystować we własnym domu.
Jack zachowuje się przedziwnie, jego lęk rządzi jego życiem, jest przejaskrawiony i wszechogarniający. Nie sposób się od niego uwolnić, również widzowi. Kulminacja strachu nastąpi podczas wyprawy do pralni samoobsługowej, która na zawsze odmieni życie mężczyzny. Trzeba bowiem zauważyć, że już sam fakt, iż zdecydował się pójść w to miejsce, stanowi dla niego nie lada wyzwanie. Jednym z objawów jego choroby jest bowiem przemożny strach przed Launderette, pralnią miejską.
Tym, co najbardziej przykuwa uwagę w filmie, to świetna zabawa formą. Kadrowanie, przejścia między scenami, muzyka, gra światłem – wszystko stanowi element eksperymentu, chęć przełamania schematu. Próbując znaleźć nietypowy sposób przedstawienia sytuacji, twórcy wykorzystują tutaj takie zabiegi, jak rozświetlanie fragmentów obrazu, by układały się w jakieś znaki, spowalnenie tempa, duże zbliżenia, czy przepuszczenie kadrów przez kolorowy filtr, tak by całość była skąpana w jednokolorowej poświacie. Te zagrania są zaskakujące, odświeżające i przyciągają wzrok.
Świadomie i z dużą pieczołowitością cytuje się tutaj „Psychozę“ Alfreda Hitchocka. W nietypowy, niecodzienny sposób rekonstruuje się kilka z najznamienitszych momentów tego klasycznego filmu. Oddając im niejako hołd, pokazując, jak mocno film Hitcha zakorzenił się w kulturze popularnej. Przypominając, jak wiele mu zawdzięczamy. Kamera wyjeżdzająca w wirujący sposób z oka bohatera, krew spływająca do odpływu, cała scena prysznicowa, czy wreszcie wydarzenia w piwnicy. Wszystkie te momenty celowo przypominają pomysły Alfreda, nadając im inną, humorystyczną wręcz wymowę. Najciekawszym jest fakt, że dla widzów, którzy jakimś cudem nie odczytaliby świadomego odnoszenia się do znamienitego dzieła z przed lat, reżyser podrzucił wskazówkę pod sam koniec filmu. Oglądamy wtedy ulicę, po której jedzie autobus. Na autobusie widnieje zaś najsłynniejsze zdjęcie, kojarzące się z „Psychozą”, czyli przerażona twarz Janet Leigh, wykrzywiona w krzyku rozpaczy.
„Fantastic Fear of Everything” to dzieło niecodzienne, nietypowe. Mieszanina różnych gatunków: komedii, thrillera, horroru, a nawet animacji poklatkowej. Zabawa formą buduje intrygujący klimat. Film momentami jest więc oniryczny, momentami bajkowy, by za chwilę silnie korzystać ze stylistyki horroru. Motyw gałki ocznej, która nawiedza bohatera w koszmarach sennych, jak i na jawie, jest jednym z głównych jump-scare’ów, które skutecznie wywołują zamierzoną reakcję. Całość jest jednocześnie podlana specyficznym humorem, co czyni z obrazu istną mieszankę wybuchową.
Nietypowa percepcja zdarzeń, ciągła zmiana perspektywy z obiektywnej na subiektywną, sprawia natomiast, że film ogląda się z zainteresowaniem, chłonąc wydarzenia i próbując ułożyć je w spójną całość. Obraz Millsa przykuł dzięki temu moją uwagę. Bawiłem się na nim tak dobrze, że jestem skłonny wystawić mu nawet (lekko dociągnięte) 7/10. Debiut reżysera i scenarzysty w jednej osobie stanowił dla mnie bowiem doświaczenie nietypowe. Był czymś, czego nie zwykłem oglądać na co dzień. Poszukując filmowych ciekawostek, bądź niecodziennych fabuł, weźcie ten film pod rozwagę. Stanowi nie lada atrakcję.
